شعر اذان و نماز

چون كه شد وقت اذان ‍، وقت مناجات و دعا

                  جملگي در يك صف و در يك زمان با يك ندا

ابتدا من گويم  اَللّهم بزرگ و هست اَللّهم بزرگ 

                   لا اِلهَ اِلّ اَلله ، من شهادت مي دهم نَبوَد الهي جز خدا

 بعد آن بر احمد ختم رسل هم شاهدم

                       بعد هم باشد علي ابن ابيطالب وليّ اللّه ما .....

بر سر هر معذني گويند حي بر صلاة

                       كه بود هر مرد و زن را رستگاري در نماز

قد به قامت راست داريد آمده وقت نماز

                      بار ديگر گو، خدا است اكبر و اللّه اكبر اي خدا

من شهادت ميدهم ديگر نباشد غير او هيچم خدا

                       نيست ما راهم الهي جز همان يكتا خدا

 فارغ از دنيا بگو تكبيرةالاحرام و وارد شو صلاة

                       حمد و سوره، پس از آن اندر ركوع كبريا

 چون كه كافي نيست ، رو بر سجده گو سبحا ن خدا

                      حال بنشين و تشهد گو سپس هم ده سلام

 حمد لِلّه ،شاهدم من، نيست اِلاَ للّه خدا

                    پس از آن هم شاهدم عبد خدا باشد رسول اُللّه ما

 صلّ اَلّه گو به احمد ، صلّ اَلّه هم به آل

                     كن سلامي بر جميع انبياء و اوصيا

 ده سلامي بر عباد اَللّه وصالح بندگانِ

                      دِه سلام آخر و اين بنده مسكين دعا

      شاعر     رضا صدري علمداري(بي قرار)