همسر شهید حاج محمدابراهیم همت می‌گوید:

 «ابراهیم بعد از چند ماه عملیات به خانه آمد. سرتا پا خاكی بود و

چشم‌هایش سرخ شده بود. به محض اینكه آمد، وضو گرفت و رفت

 كه نماز بخواند. به او گفتم: حاجی لااقل یك خستگی در كن، بعد

نماز بخوان. سر سجاده‌اش ایستاد ودر حالی كه آستین‌هایش را . . .

 پایین می‌زد، به من گفت: من با عجله آمدم كه نماز اول وقتم

 از دست نرود. این قدر خسته بود كه احساس می‌كردم، هر

 لحظه ممكن است موقع نماز از حال برود.

:در جایی دیگر آمده

حاج ابراهیم همت محكم و راست می ایستاد و چشم از مهر بر نمی داشت .

بی اعتنا به آن همه سرو صدا ،آرام و طولانی نماز می خواند .

 توی قنوت ،دست‌هاش را از هم باز نگه می داشت؛

 

همان جور كه بین دو نماز دعا میكرد و بچه ها آمین می گفتند.

چفیه‌اش را روی صو رتش انداخته بود.

 

توی تاریكی سنگر ،بین بچه ها نشسته بود و دعا می خواند.

 

كم پیش می آمد حاجی وقتی پیدا كند و توی مراسم دعای دسته جمعی

 

شركت كند .

پشت بی‌سیم می خواستنش .دلمان نمی آمد از حال درش بیاوریم.ولی

 

مجبور بودیم.

 منبع: ستاد اقامه نماز استان کرمان